Τελικά, γίναμε Δανία!

Στην πρώτη αγωνιστική του Μουνδιάλ, η Ελλάδα έχασε 0-2 από τη Ν.Κορεα.

Στη δική της πρώτη αγωνιστική, η Δανία έχασε 0-2 από την Ολλανδία.

Στο δεύτερο μας αγώνα, κερδίσαμε τη Νιγηρία 2-1, παρότι χάναμε 0-1.

(αν πάτε στο YouTube να δείτε το βίντεο, θα δείτε ότι ο χρήστης που το ανέβασε είναι Κούρδος και μας εύχεται "καλή τύχη")

Στο δεύτερο της αγώνα, η Δανία κέρδισε 2-1 το Καμερούν, παρότι έχανε 1-0.

Τελικά, ο ΓΑΠ το είπε και το έκανε: ΓΙΝΑΜΕ ΔΑΝΙΑ!

.

Bye Bye Νότια Αφρική (πανωσήκωμα στο τέλος)

Η αποστολή της Εθνικής Ομάδας, ας κοιτάξει αυτές τις φωτογραφίες:

...γιατί από ότι φαίνεται, αυτές είναι το μόνο που θα δουν από Ν.Αφρική -τουλάχιστον ως αποστολή.

Οκ, αφού έριξα την χολή μου μπορούμε να πάμε παρακάτω:

Μετά και τα 2 τελευταία αποτελέσματα, το ζητούμενο "πρόκριση στο Μουντιάλ" γίνεται απόμακρο. Θεωρητικά, έχουμε ακόμα ελπίδες ακόμα και για την πρώτη θέση. Πρακτικά, υποτίθεται ότι έχουμε σχεδόν στο χέρι μας την εξασφάλιση της δεύτερης θέσης που οδηγεί σε μπαράζ -εκτός τραγικού απροόπτου να είμαστε οι χειρότεροι δεύτεροι. Ρεαλιστικά, αμφιβάλλω πολύ ακόμα και για αυτό το ενδεχόμενο, που έχει ως προϋπόθεση να κερδίσουμε εδώ τους Λετονούς στις 10 Οκτωβρίου -ή να φέρουμε ισοπαλία και μετά να κερδίσουμε με τα ίδια γκολ διαφορά εμείς το Λουξεμβούργο και οι Λετονοί τους Μολδαβούς.

Κακά τα ψέματα, έτσι όπως παίζει αυτή η Εθνική, δεν αξίζει να πάει στο Μουντιάλ. Όχι γιατί δεν παίζει κάποιο ποδόσφαιρο ποιότητας, δημιουργικό κλπ, όπως κατηγορούν πολλοί. Στην τελική, και πότε έπαιξε? Αλλά γιατί και αυτό που υποτίθεται ότι θέλει να κάνει, δεν το κάνει καλά.

Δεν είναι σύμπτωση, να τρως 2 φορές, σε 2 συνεχόμενους αγώνες γκολ στο τελευταίο δεκάλεπτο, όταν υποτίθεται θες να κρατήσεις σκορ. Κάτι κάνεις στραβά. Και αν μετρήσουμε και το εντός έδρας ματς με την Ελβετία, οι αγώνες είναι 3.
Κάτι λοιπόν δεν κάνεις καλά.

Το βασικό που λείπει από αυτή την Εθνική είναι το καθαρό μυαλό και η δυνατότητα κοντρόλ ποδοσφαίρου. Επίσης λείπει η δυνατότητα δημιουργίας φάσεων, αλλά αυτό δεν το είχε ούτε το 2004. Λείπει το κράτημα της μπάλας στο κέντρο, το οποίο θα περιορίσει την πίεση προς την άμυνα σου και θα δώσει ανάσες -και καθαρό μυαλό στους αμυντικούς σου.

[Όλα αυτά, σεβόμενος τον τρόπο με τον οποίο έχει επιλέξει να παίζει ο Ρεχάγκελ, τρόπο ο οποίος έδωσε την κούπα το 2004 αλλά δίνει και το σημερινό αποτέλεσμα. Το να αρχίσω να αναλύω και να λέω "η Εθνική πρέπει να παίζει επιθετικά, έτσι, αλλιώς, με 4-3-3, 2-4-4, ρόμβους, πιπίνια και κορδέλες είναι εύκολο αλλά χωρίς νόημα. Δεν θα κληθώ ποτέ να προπονήσω την Εθνική και να αποδείξω ότι έχω δίκιο. Όπως και πολλοί εκ των δημοσιοκάφρων.]

Με την Ελβετία, παίξαμε αρχικά με ένα 5-2-3, στο οποίο το ένα μπακ (από αριστερά, ο Σπυρόπουλος) ανέβαινε συχνά. Το "2" στο κέντρο, ήταν ο Κατσουράνης και ο Πατσατζόγλου.
Θα μπορούσε να είναι μια καλή επιλογή -και έτσι έδειχνε το πρώτο ημίχρονο, με ένα βασικό ελάττωμα: και με τις 3 γραμμές σε ευθεία, είναι δύσκολο να αναπτυχθείς. Έχεις απλά 3 ξεκομμένες γραμμές, οι οποίες ναι μεν μπορεί ανεξάρτητα να κάνουν καλά τη δουλειά τους, αλλά όχι για πολύ. Μετά την αποβολή, παίξαμε με το παγκόσμια πρωτότυπο σύστημα 5-1-3, με τη μετάθεση του Πατσατσόγλου στα αριστερά και ΚΑΝΕΝΑΝ να μην βοηθάει δίπλα στον Κατσουράνη. Η πλάκα είναι ότι για κάμποση ώρα, αυτή η παράλογη κίνηση του Ρεχάγκελ, παραλίγο να του βγει (ας έμπαινε μέσα το δοκάρι του Σπυρόπουλου 0-0, και θα βλέπατε τι διθυράμβους θα διαβάζαμε για τον προπονηταρά Ρεχάγκελ που επέστρεψε στα παλιά).
Η άμυνα κράταγε καλά, η μπάλα έφτανε (υπερπηδώντας το κέντρο, λες και είχε τείχος) στην επίθεση οπού εκεί οι 3 που υπήρχαν, το πάλευαν όπως μπορούσαν να κάνουν κάτι-αλλά είπαμε σε ευθεία γραμμή, τι παραγωγή φάσης να κάνεις?
Όμως αυτό το "αμερικανάκι" που παίζαμε (το θυμάστε οι μεγαλύτεροι το "αμερικανάκι" που παίζαμε μικροί?) είχε λογικό και επόμενο, να παίζουν και οι δυο γραμμές -και το σημείο στο κέντρο- να ψοφήσουν από την κούραση. Και όταν ψοφάς από την κούραση, θολώνει το μυαλό και κάνει γκέλες. Στο παιχνίδι είναι.

Με τη Μολδαβία, είδα μόνο το δεύτερο ημίχρονο. Και εκεί, παίξαμε "ρώσικη ρουλέτα". Δεν υπήρχε κανένα σύστημα κρατήματος της μπάλας. Κανένας τρόπος ανάπτυξης. Είναι λογικό, κάποια στιγμή να γίνει η γκέλα. Και αν την γλυτώνεις μια φορά στο δοκάρι και αυτό δεν σου χτυπάει καμπανάκι, θα το πληρώσεις.

Δεν με ενοχλεί το ότι δεν παίζει θεαματικό ποδόσφαιρο ή ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας η Εθνική. Όπως προανέφερα, ποτέ δεν έπαιξε, αλλά και σε εποχές που προσπαθούσε να παίξει δεν έφτανε καν κοντά στις προκρίσεις όπως τώρα. Τώρα τουλάχιστον, είτε προκρινόμαστε (2004, 2008) ή χάνουμε την πρόκριση στο όριο (2006 και κατά πως φαίνεται και τώρα).
Αλλά αυτό που επιλέγει να παίξεις, κάντο καλά και ορθολογικά διάολε.

Τέλος, 2 δηλώσεις που με ενόχλησαν:
Ρεχάγκελ: "Οι παίκτες ήξεραν τι έπρεπε να κάνουν"
Ωραίο άδειασμα μεγάλε. Μπράβο. Και τί ήταν αυτό? Να μην φάνε γκολ? Σώπα! Αυτό μπορώ να τους το πω και εγώ! ΕΣΥ τι έκανες για αυτό? Μήπως είχες μαζί σου έναν παίκτη, π.χ. τον Νίνη, ώστε να τον βάλεις στη θέση του Καραγκούνη και να μπορεί να κρατήσει μπάλα και να δημιουργήσει?
Χαλκιάς: "Ευτυχώς ή δυστυχώς για μερικούς, η εθνική είναι πολύ σκληρή για να πεθάνει"
Ναι, μεγάλε. Αλλά αυτό το λες μετά από 1 άτυχο αποτέλεσμα. Μετά από 2, κάνεις τουμπεκί. Γιατί έχω ακούσει από την περασμένη εβδομάδα πολλές φορές το "η Εθνική έχει αποδείξει ότι τα παιχνίδια που θέλει τα παίρνει". Παραδόξως, και με την Ελβετία και πολύ περισσότερο με τη Μολδαβία, ΤΑ ΗΘΕΛΕ τα παιχνίδια. Αλλά δεν τα πήρε.

Και μια δήλωση που με άρεσε:

"Ο Νίκος Σπυρόπουλος, από την άλλη, είπε πως υπεύθυνη για τη χθεσινή ήττα από τη Μολδαβία ήταν η Ελλάδα και μόνο: «Οταν δεν μπορείς να βάλεις δεύτερο γκολ και δίνεις το δικαίωμα στον αντίπαλο να ελπίζει, πρέπει να περιμένεις ότι είσαι άξιος της μοίρας σου για το όποιο άσχημο αποτέλεσμα. Το ματς αυτό, πάντως, τελείωσε και συγκεντρωνόμαστε στα επόμενα. Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να δουλέψουμε και να πάμε να πάρουμε νίκες και μόνο νίκες. Οπως ήρθαν τα πράγματα, είμαστε σε δύσκολη θέση»."

Μπράβο ρε Νίκο. Φταίμε εμείς, όχι η κακή τύχη, ο διαιτητής και ο Χατζηπετρής.

(διαβάστε και το κείμενο το Old-Boy που με βρίσκει αρκετά σύμφωνο).

ΠΑΝΩΣΗΚΩΜΑ:
ΟΚ ΜΑΓΚΕΣ, ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΗΠΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΒΛΕΨΗ ΜΟΥ... Ο ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΠΑΛΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ... ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΘΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΜΟΥΝΤΙΑΛ ΜΕ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ... ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΝ ΒΡΙΖΟΥΜΕ ΠΑΛΙ ΩΣ ΑΣΧΕΤΟ ΑΝ ΔΕΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ...

Ελλάδα - Ελβετία 1-2

Ελπίζω, τώρα οι παίκτες της εθνικής ποδοσφαίρου να κατάλαβαν γιατί κάποιοι γκρινιάζαμε -καλόπιστα- για τις εμφανίσεις της ομάδας και γιατί δεν πήγαμε στο γήπεδο το Σάββατο -και αρκετοί ούτε χτες το βράδυ.
Όχι, δεν θα τους την πέσω. Δεν με άρεσε που χάσαμε, αλλά ποδόσφαιρο είναι, η ήττα είναι μέσα στο παιχνίδι.
Απλά, όταν δεν παίζεις μπάλα, ακόμα και αν κερδίζεις με 2 & 3-0, κάποια στιγμή θα την πατήσεις. Ειδικά αν δεν το συνειδητοποιείς και νομίζεις ότι φτάνει αυτό που παίζεις. Αυτό φωνάζαμε κάποιοι -οκ, όχι όλοι, αλλά οι στραβοί πάντα υπάρχουν, ειδικά σε αυτή τη χώρα.

Παίξαμε και χάσαμε λοιπόν. Για την ακρίβεια, δεν παίξαμε και πολύ. Ειδικά στο πρώτο ημίχρονο τίποτα. Εμένα μου έδωσε την εντύπωση, ότι αφού -ειδικά μετά την ισοπαλία Λετονίας-Ισραήλ- μας βόλευε η ισοπαλία, μπήκαμε για να μην χάσουμε, να δώσουμε χώρο στους Ελβετούς και σε καμιά κόντρα επίθεση αν κάτσει να βάλουμε και ένα γκολ, έχει καλώς. Όπως 2004. Μόνο που δεν το κάναμε τόσο καλά όπως τότε, και σε μια στραβή φάση, έγινε το πέναλτι και... 0-1.
Στο δεύτερο ημίχρονο, μπήκαμε να το παλέψουμε. Και το παλέψαμε. Όχι τόσο ορθόδοξα, αλλά το κυνηγήσαμε. Και καταφέραμε να ισοφαρίσουμε, σε μια φάση που ξεκίνησε από τον Ελ Σίντ - Καραγκούνη. Ο οποίος μπήκε σε μια αλλαγή που μπορούσε μόνο ο Ρεχάγκελ να κάνει: Σήκωσε τον Καραγκούνη και εκεί που παίζουν τα "στοιχήματα" αν θα βγάλει στόπερ ή μέσο (τον Μπασινά δηλαδή) βγάζει τον... Σαμαρά! Και, κακά τα ψέματα, σχεδόν του βγήκε! Απλά, πάνω στον ενθουσιασμό να πάρουμε όλο το ματς και να μην βολευτούμε με την ισοπαλία, έγινε μια γκέλα πίσω και φάγαμε και δεύτερο. Οκ, είπαμε, ποδόσφαιρο είναι αυτό. Γίνονται αυτά. Και για να λύσω την απορία κάποιων, αφού μας βόλευε η ισοπαλία, γιατί μετά την ισοφάριση δεν κάτσαμε στα αυγά μας, εγώ πιστεύω ότι οι παίκτες, δεν ήθελαν να βολευτούν. Ίσως να ήθελαν να δώσουν και απαντήσεις. Και εμένα, όσο και αν ρεαλιστικά-βαθμολογικά δεν ήταν ότι ποιο σώφρον, αυτό μου άρεσε!

Όπως λοιπόν δεν είχαμε προκριθεί επειδή κάναμε 3 στα 3 και 8-0 με τις Μολδαβολουξεμβουργολετονίες -με την ευκαιρία καθόλου κακό, οι προκρίσεις παίζονται πολύ στα "μικρά" ματς- έτσι δεν έχουμε αποκλειστεί επειδή χάσαμε από τους Ελβετούς.

Τελειώνοντας, θέλω να γράψω κάτι γενικότερο για την εθνική ποδοσφαίρου.
Όπως δεν ήταν δική μου η επιτυχία της εθνικής το 2004, αλλά των παικτών, έτσι δεν είναι και δικές μου οι αποτυχίες της. Η ζωή μου δεν θα αλλάξει ούτε προς το καλύτερο, ούτε προς το χειρότερο από τα αποτελέσματα της εθνικής-και της κάθε ομάδας. Απλά τα καλά της, θα μου βάλουν μια πρέζα ζάχαρη στην καθημερινότητα μου.
Οι παίχτες δεν έχουν να μου αποδείξουν λοιπόν τίποτα. Στραβά κι ανάποδα να τα κάνουν όλα, την καύλα που μου προσέφεραν το 2004, δεν την ξεχνάω. Προσωπικά, και ποτέ να μην ξαναπεράσουν σε τελική φάση διοργάνωσης, το 2004 μένει εκεί που είναι: ψηλά. Αλλά το δικαίωμα να κάνω -καλόπιστα πάντα- κριτική για το πως παίζει, φυσικά και το διατηρώ. Και να έχουν στο μυαλό τους οι παίκτες -και ο Ρεχάγκελ- ότι η επιθυμία μας να παίξει καλύτερα η ομάδα και η κριτική όταν δεν το κάνει, ξεκινάει από το ότι τους πιστεύουμε. Αλλιώς, θα το παίρναμε απόφαση, θα λέγαμε "τι να κάνουμε, τόσο μπορούν, αυτό είναι, δεν πάει παρά πάνω" και θα γυρίζαμε στα προ 2002 δεδομένα: 2-3 χιλιάδες κόσμος στα παιχνίδια της εθνικής, ανάμεσα τους και κάποιοι σαν εμένα που γουστάρουν το ποδόσφαιρο ανεξαρτήτως αποτελέσματος και απλώς θα εκτιμούσαν την προσπάθεια.

Περί Εθνικής Ποδοσφαίρου...

...και προσέλευσης κόσμου:

Το περασμένο Σάββατο η εθνική Ελλάδας, έπαιζε με την αντίστοιχη της Μολδαβίας για τα προκριματικά του Μουντιάλ. Κέρδισε 3-0.

Στο γήπεδο πήγαν περίπου 13.000 φίλαθλοι. Αρκετοί ποδοσφαιριστές στις δηλώσεις τους παραπονέθηκαν -έως και διαμαρτυρήθηκαν άκομψα-, για την κατά τη γνώμη τους χαμηλή προσέλευση του κόσμου.

Από δημοσιογράφους και τηλεφωνάκηδες των ραδιοφώνων δόθηκαν πολλές ερμηνείες.

Κάποιοι είπαν ότι δεν πήγαν για την εθνική "του Γκαγκάτση", κάποιοι για το ακριβό εισιτήριο, κάποιοι για την κακή μπάλα που παίζει η εθνική και κάποιοι γιατί η εθνική δεν έχει δικούς της οπαδούς αλλά οπαδούς των επιτυχιών της.

Αφήνω απ΄έξω την πρώτη κατηγορία, αυτών που πιστεύουν ότι "είναι η εθνική του Γκαγκάτση", είναι οι μη λογικά σκεπτόμενοι που έχουν ένα συγκεκριμένο κόσμο στο μυαλό τους και δεν είναι δυνατόν να κάνεις λογική συζήτηση μαζί τους.

Η απάντηση είναι λίγο από όλα τα άλλα τρία.

Τα δεδομένα είναι:

Η εθνική προ euro2004 και τροχιάς πρόκρισης προς αυτό, μάζευε 2-3000 κόσμο με το ζόρι και με δωρεάν εισιτήρια σε σχολεία (ξέρω, είχα πάει σε κάποια ματς, στο ΟΑΚΑ).

Μετά το euro και για αρκετό καιρό, δεν έβρισκες εισιτήριο.

Η εθνική Ελλάδας ποτέ δεν έπαιξε και δεν μπορεί να παίξει μπάλα επιπέδου Βραζιλίας. Παίζει ένα συγκεκριμένο στυλ ποδοσφαίρου.

Τα εισιτήρια προχτές ξεκινούσαν από 15€ το φτηνότερο, φαντάζομαι στα πέταλα. Στα προηγούμενα ματς, το φθηνότερο ήταν 20€.

Εγώ θα δώσω την δική μου απάντηση:

Στο προχτεσινό ματς, συζητήσαμε την πιθανότητα να πάμε. Πιστεύοντας ότι δεν θα βρούμε εύκολα εισιτήρια, δεν το προσπαθήσαμε. Όταν είδαμε στην TV το γήπεδο μισοάδειο είπαμε "όχι ρε γαμώτο". Όταν τελείωσε το ματς είπαμε "πω πω, ευτυχώς που δεν πήγαμε".

Γιατί? Όχι γιατί παρά το σκορ, η εθνική δεν έπαιξε μπαλάρα. Αλλά γιατί μετά το 3-0, δεν προσπάθησε να κάνει ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ. Περίμεναν να τελειώσει το ματς. Ήμασταν πίσω από τη σέντρα και περιμέναμε τους Μολδαβούς και τον χρόνο να κυλίσει.

Δεν λέω να σκιστούν. Έρχεται και άλλο ματς, έχουν και τις ομάδες τους, γιατί να τραυματιστούν ή να υπερκουραστούν? Αλλά, ρε αδερφέ, μια προσπάθεια να δείξετε ότι σέβεστε αυτούς τους τύπους που ήρθαν στο γήπεδο να σας δουν. Να κάνεις εμένα που έμεινα στην τηλεόραση μου να πω "μαλακία έκανα, την άλλο φορά να πάω". Και όχι να κοντεύει να με πάρει ο ύπνος.

Και το θέμα της τιμής παίζει. Πώς να δώσω 20€, εγώ ο μισθωτός των 1000€ που ζω μόνος μου, για αυτό το πράγμα? Διευκρινίζω, ότι από άποψη, το ακριβότερο εισιτήριο που δέχομαι να πληρώσω και για ματς της Σούπερ (ο θεός του ποδοσφαίρου να την κάνει) Λίγκας, είναι 15€ για ντέρμπι και 10€ για απλό ματς. Δεν αξιολογώ το προϊόν που μου προσφέρεται για παραπάνω.

Όσο για τους οπαδούς της εθνικής, προ 2004 είχε 2-3 χιλιάδες, τώρα έχει 13 χιλιάδες. Και με τα χάλια που παίζει. Και οι οπαδοί των ομάδων, όταν η ομάδα τους δεν παίζει μπάλα, αραιώνουν. Εκτός αν θέλουμε και η εθνική να έχει οπαδούς που πάνε βρέξει - χιονίσει αλλά μόνο μπάλα δεν βλέπουν και φωνάζουν για το τι κάνει στο κρεβάτι του ο διαιτητής, ο αντίπαλος, η μάνα του και όλοι οι άλλοι.

Για να μαζέψει κόσμο, δικό της η εθνική, εμένα και τους φίλους μου, που δεν είμαστε θέλω να πιστεύω ανεγκέφαλοι αλλά εραστές του ποδοσφαίρου, πρέπει κάτι να δίνει. Λίγη μπάλα, λίγο σεβασμό, λίγη προσπάθεια. Και να τον σέβεται και στην τιμή.