Ελπίζω, τώρα οι παίκτες της εθνικής ποδοσφαίρου να κατάλαβαν γιατί κάποιοι γκρινιάζαμε -καλόπιστα- για τις εμφανίσεις της ομάδας και γιατί δεν πήγαμε στο γήπεδο το Σάββατο -και αρκετοί ούτε χτες το βράδυ.
Όχι, δεν θα τους την πέσω. Δεν με άρεσε που χάσαμε, αλλά ποδόσφαιρο είναι, η ήττα είναι μέσα στο παιχνίδι.
Απλά, όταν δεν παίζεις μπάλα, ακόμα και αν κερδίζεις με 2 & 3-0, κάποια στιγμή θα την πατήσεις. Ειδικά αν δεν το συνειδητοποιείς και νομίζεις ότι φτάνει αυτό που παίζεις. Αυτό φωνάζαμε κάποιοι -οκ, όχι όλοι, αλλά οι στραβοί πάντα υπάρχουν, ειδικά σε αυτή τη χώρα.
Παίξαμε και χάσαμε λοιπόν. Για την ακρίβεια, δεν παίξαμε και πολύ. Ειδικά στο πρώτο ημίχρονο τίποτα. Εμένα μου έδωσε την εντύπωση, ότι αφού -ειδικά μετά την ισοπαλία Λετονίας-Ισραήλ- μας βόλευε η ισοπαλία, μπήκαμε για να μην χάσουμε, να δώσουμε χώρο στους Ελβετούς και σε καμιά κόντρα επίθεση αν κάτσει να βάλουμε και ένα γκολ, έχει καλώς. Όπως 2004. Μόνο που δεν το κάναμε τόσο καλά όπως τότε, και σε μια στραβή φάση, έγινε το πέναλτι και... 0-1.
Στο δεύτερο ημίχρονο, μπήκαμε να το παλέψουμε. Και το παλέψαμε. Όχι τόσο ορθόδοξα, αλλά το κυνηγήσαμε. Και καταφέραμε να ισοφαρίσουμε, σε μια φάση που ξεκίνησε από τον Ελ Σίντ - Καραγκούνη. Ο οποίος μπήκε σε μια αλλαγή που μπορούσε μόνο ο Ρεχάγκελ να κάνει: Σήκωσε τον Καραγκούνη και εκεί που παίζουν τα "στοιχήματα" αν θα βγάλει στόπερ ή μέσο (τον Μπασινά δηλαδή) βγάζει τον... Σαμαρά! Και, κακά τα ψέματα, σχεδόν του βγήκε! Απλά, πάνω στον ενθουσιασμό να πάρουμε όλο το ματς και να μην βολευτούμε με την ισοπαλία, έγινε μια γκέλα πίσω και φάγαμε και δεύτερο. Οκ, είπαμε, ποδόσφαιρο είναι αυτό. Γίνονται αυτά. Και για να λύσω την απορία κάποιων, αφού μας βόλευε η ισοπαλία, γιατί μετά την ισοφάριση δεν κάτσαμε στα αυγά μας, εγώ πιστεύω ότι οι παίκτες, δεν ήθελαν να βολευτούν. Ίσως να ήθελαν να δώσουν και απαντήσεις. Και εμένα, όσο και αν ρεαλιστικά-βαθμολογικά δεν ήταν ότι ποιο σώφρον, αυτό μου άρεσε!
Όπως λοιπόν δεν είχαμε προκριθεί επειδή κάναμε 3 στα 3 και 8-0 με τις Μολδαβολουξεμβουργολετονίες -με την ευκαιρία καθόλου κακό, οι προκρίσεις παίζονται πολύ στα "μικρά" ματς- έτσι δεν έχουμε αποκλειστεί επειδή χάσαμε από τους Ελβετούς.
Τελειώνοντας, θέλω να γράψω κάτι γενικότερο για την εθνική ποδοσφαίρου.
Όπως δεν ήταν δική μου η επιτυχία της εθνικής το 2004, αλλά των παικτών, έτσι δεν είναι και δικές μου οι αποτυχίες της. Η ζωή μου δεν θα αλλάξει ούτε προς το καλύτερο, ούτε προς το χειρότερο από τα αποτελέσματα της εθνικής-και της κάθε ομάδας. Απλά τα καλά της, θα μου βάλουν μια πρέζα ζάχαρη στην καθημερινότητα μου.
Οι παίχτες δεν έχουν να μου αποδείξουν λοιπόν τίποτα. Στραβά κι ανάποδα να τα κάνουν όλα, την καύλα που μου προσέφεραν το 2004, δεν την ξεχνάω. Προσωπικά, και ποτέ να μην ξαναπεράσουν σε τελική φάση διοργάνωσης, το 2004 μένει εκεί που είναι: ψηλά. Αλλά το δικαίωμα να κάνω -καλόπιστα πάντα- κριτική για το πως παίζει, φυσικά και το διατηρώ. Και να έχουν στο μυαλό τους οι παίκτες -και ο Ρεχάγκελ- ότι η επιθυμία μας να παίξει καλύτερα η ομάδα και η κριτική όταν δεν το κάνει, ξεκινάει από το ότι τους πιστεύουμε. Αλλιώς, θα το παίρναμε απόφαση, θα λέγαμε "τι να κάνουμε, τόσο μπορούν, αυτό είναι, δεν πάει παρά πάνω" και θα γυρίζαμε στα προ 2002 δεδομένα: 2-3 χιλιάδες κόσμος στα παιχνίδια της εθνικής, ανάμεσα τους και κάποιοι σαν εμένα που γουστάρουν το ποδόσφαιρο ανεξαρτήτως αποτελέσματος και απλώς θα εκτιμούσαν την προσπάθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου