Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2008
Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2008
Λύσε Χειρόφρενο!
Ο θρύλος (όχι ο Ολυμπιακός) λέει πως κάποτε, σε ένα παιχνίδι μεταξύ Ολυμπιακού και μιας χ ομάδας -στον οποίο Ολυμπιακό τότε έπαιζε ο Νίκος Βαμβακούλας- μετά από ένα διώξιμο από την άμυνα του Ολυμπιακού, η μπάλα πήγε στο αριστερό μπακ ο οποίος άρχισε να την κατεβάζει. Ο συγκεκριμένος παίκτης δεν φημιζότανε και για την ταχύτητα του. Τότε, δύο παίκτες στο κέντρο της άμυνας, βρέθηκαν κάτω. Κανείς δεν κατάλαβε να έχουν χτυπηθεί. Χτυπιόντουσαν από τα γέλια, όταν άκουσαν τον Βαμβακούλα να φωνάζει στον -αργό- συμπαίκτη του: Λύσε χειρόφρενο, λύσε χειρόφρενο!
O φανατισμός μας τελείωσε...
...αν υπήρξε και ποτέ...
Όπως δηλώνω και πάνω δεξιά στο μπλογκ, συμπαθώ τον ΠΑΟΚ, αν και χαμουτζής, αλλά o φανατισμός μας τελείωσε από το 2000. Όχι ότι ήμουν ποτέ φανατισμένος, με την έννοια του χούλιγκαν ή αυτού που η ζωή του εξαρτάται από την ομάδα του, αλλά όσο να 'ναι και παρακολουθούσα εντατικά, και τη σχετική πλάκα έκανα με φίλους, και αφορμή για να τους την πω και να πειραχτούμε και όλα. Όποτε έπαιζε ο ΠΑΟΚ θα κανόνιζα οπωσδήποτε να δω το ματς, είτε σπίτι, είτε σε καμιά καφετέρια όταν μπήκαμε στην εποχή του Filmnet.
Και λίγο πιο μικρός ακόμα, στεναχωριώμουνα άμα έχανε και η ομάδα.
Όλα αυτά τελείωσαν λίγο πριν πάω φαντάρος, τον Οκτώβριο του 2000.
Ήταν ένα παιχνίδι ΠΑΟΚ-Παναθηναϊκός στο ποδόσφαιρο, στην Τούμπα και ακολουθούσε ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός, επίσης στην Τούμπα. Εποχή Μπατατούδη, στα καλά του ακόμα. Είχα ήδη καταλάβει, ότι και λόγω επιχειρηματικής φιλίας, ήμασταν αρκετά "φιλικά σωματεία" με τον Ολυμπιακό του Κόκκαλη.
Είχα παρατηρήσει ότι την αγωνιστική πριν από τους αγώνες με Ολυμπιακό, παίρναμε σφυριγματάκια και συνήθως νίκες.
Σε εκείνο τα ματσάκι λοιπόν, ξεκίνησε ο ΠΑΟΚ πολύ δυναμικά, έπαιξε πολύ καλή μπάλα στο πρώτο ημίχρονο και βρέθηκε να κερδίζει 2-0. Στο β' ημίχρονο, ο ΠΑΟ ανέβηκε πάρα πολύ και το γήπεδο "έγειρε" από την άλλη μεριά. Κατάφερε να ισοφαρίσει. Εγώ έβλεπα μερικά μυστήρια σφυριγματάκια υπέρ του ΠΑΟΚ και είχα αρχίσει να ψυλλιάζομαι. Ώσπου έγινε το μαγικό: ο Βόκολος (στον ΠΑΟ τότε) βάζει το γκολ της ζωής του με ένα ανάποδο ψαλίδι! 2-3!
Ή μήπως όχι? Το κοράκι (δεν θυμάμαι ποιος ήταν) ανακαλύπτει επιθετικό φάουλ και προς έκπληξη ακόμα και τον ΠΑΟΚτσήδων το ακυρώνει! Εκεί πετάχτηκα από τη θέση μου λέγοντας "δεν είναι δυνατόν, ακόμα και με τον βάζελο, μας αβαντάρουν για να κάτσουμε να χάσουμε από τον γαύρο την άλλη εβδομάδα" και πρώτη φορά ήθελα να χάσουμε! Δεν άντεχα να κερδίσουμε έτσι. ΟΚ, λάθη γίνονται αλλά αυτό ήταν απροκάλυπτο! Κερασάκι στην τούρτα: στο 92' και ενώ έχει δείξει 3 λεπτά καθυστέρηση, φεύγουν από τη σέντρα 3 παίκτες του Παναθηναϊκού με έναν αμυντικό του ΠΑΟΚ. Σχεδόν σίγουρο γκολ. Και όμως, το κοράκι, έκανε πάλι το θαύμα του: ΦΡΡΡΡΡΡ! Λήξη!
Είχα αηδιάσει. Την επόμενη εβδομάδα, όντως χάσαμε από τον Ολυμπιακό, δεν θυμόμουν το σκορ, το βρήκα από το ίντερνετ, 2-4.
Για άλλη μια φορά επί Μπατατούδη, ο γάυρος πέρναγε από την Τούμπα, σε ένα ματς που είχε φανατιστεί (για να μη μας πάρουν και χαμπάρι).
Αυτό (και μαζί και η θητεία που ακολούθησε) ήταν το τέλος της παθιασμένης σχέσης μου με την μπάλα. Από τότε εξακολουθώ να παρακολουθώ, αλλά με τελείως άλλο μάτι.
Όπως δηλώνω και πάνω δεξιά στο μπλογκ, συμπαθώ τον ΠΑΟΚ, αν και χαμουτζής, αλλά o φανατισμός μας τελείωσε από το 2000. Όχι ότι ήμουν ποτέ φανατισμένος, με την έννοια του χούλιγκαν ή αυτού που η ζωή του εξαρτάται από την ομάδα του, αλλά όσο να 'ναι και παρακολουθούσα εντατικά, και τη σχετική πλάκα έκανα με φίλους, και αφορμή για να τους την πω και να πειραχτούμε και όλα. Όποτε έπαιζε ο ΠΑΟΚ θα κανόνιζα οπωσδήποτε να δω το ματς, είτε σπίτι, είτε σε καμιά καφετέρια όταν μπήκαμε στην εποχή του Filmnet.
Και λίγο πιο μικρός ακόμα, στεναχωριώμουνα άμα έχανε και η ομάδα.
Όλα αυτά τελείωσαν λίγο πριν πάω φαντάρος, τον Οκτώβριο του 2000.
Ήταν ένα παιχνίδι ΠΑΟΚ-Παναθηναϊκός στο ποδόσφαιρο, στην Τούμπα και ακολουθούσε ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός, επίσης στην Τούμπα. Εποχή Μπατατούδη, στα καλά του ακόμα. Είχα ήδη καταλάβει, ότι και λόγω επιχειρηματικής φιλίας, ήμασταν αρκετά "φιλικά σωματεία" με τον Ολυμπιακό του Κόκκαλη.
Είχα παρατηρήσει ότι την αγωνιστική πριν από τους αγώνες με Ολυμπιακό, παίρναμε σφυριγματάκια και συνήθως νίκες.
Σε εκείνο τα ματσάκι λοιπόν, ξεκίνησε ο ΠΑΟΚ πολύ δυναμικά, έπαιξε πολύ καλή μπάλα στο πρώτο ημίχρονο και βρέθηκε να κερδίζει 2-0. Στο β' ημίχρονο, ο ΠΑΟ ανέβηκε πάρα πολύ και το γήπεδο "έγειρε" από την άλλη μεριά. Κατάφερε να ισοφαρίσει. Εγώ έβλεπα μερικά μυστήρια σφυριγματάκια υπέρ του ΠΑΟΚ και είχα αρχίσει να ψυλλιάζομαι. Ώσπου έγινε το μαγικό: ο Βόκολος (στον ΠΑΟ τότε) βάζει το γκολ της ζωής του με ένα ανάποδο ψαλίδι! 2-3!
Ή μήπως όχι? Το κοράκι (δεν θυμάμαι ποιος ήταν) ανακαλύπτει επιθετικό φάουλ και προς έκπληξη ακόμα και τον ΠΑΟΚτσήδων το ακυρώνει! Εκεί πετάχτηκα από τη θέση μου λέγοντας "δεν είναι δυνατόν, ακόμα και με τον βάζελο, μας αβαντάρουν για να κάτσουμε να χάσουμε από τον γαύρο την άλλη εβδομάδα" και πρώτη φορά ήθελα να χάσουμε! Δεν άντεχα να κερδίσουμε έτσι. ΟΚ, λάθη γίνονται αλλά αυτό ήταν απροκάλυπτο! Κερασάκι στην τούρτα: στο 92' και ενώ έχει δείξει 3 λεπτά καθυστέρηση, φεύγουν από τη σέντρα 3 παίκτες του Παναθηναϊκού με έναν αμυντικό του ΠΑΟΚ. Σχεδόν σίγουρο γκολ. Και όμως, το κοράκι, έκανε πάλι το θαύμα του: ΦΡΡΡΡΡΡ! Λήξη!
Είχα αηδιάσει. Την επόμενη εβδομάδα, όντως χάσαμε από τον Ολυμπιακό, δεν θυμόμουν το σκορ, το βρήκα από το ίντερνετ, 2-4.
Για άλλη μια φορά επί Μπατατούδη, ο γάυρος πέρναγε από την Τούμπα, σε ένα ματς που είχε φανατιστεί (για να μη μας πάρουν και χαμπάρι).
Αυτό (και μαζί και η θητεία που ακολούθησε) ήταν το τέλος της παθιασμένης σχέσης μου με την μπάλα. Από τότε εξακολουθώ να παρακολουθώ, αλλά με τελείως άλλο μάτι.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
